CONCERTRECENSIE. Vanessa Moreno & Fi Maróstica, Viva Brasil, Bimhuis, 19 juli 2015
door: Anouk Piket | beeld: Ron Beenen, Eric van Nieuwland
door: Anouk Piket | beeld: Ron Beenen, Eric van Nieuwland
Wie nooit eerder van Vanessa Moreno & Fi Maróstica had gehoord en misschien per toeval of uit nieuwsgierigheid een kaartje voor de zondagavond van Viva Brasil Festival in het Bimhuis had aangeschaft, verliet als betoverd de zaal. De avond bestond uit twee optredens. Vanessa Moreno & Fi Maróstica beten de spits af, waarna de sambakoningin Fabiana Cozza in een gespreid bedje terecht kwam. Want van een voorconcert was geen sprake, Vanessa Moreno & Fi Maróstica konden gemakkelijk voor hoofdact doorgaan.
De opkomst in het Bimhuis deed de jonge sterren Moreno en Maróstica zeker geen eer aan en de verwachtingen van het publiek leken neutraal, maar bij het horen van de eerste klanken van zangeres Vanessa Moreno en bassist Fi Maróstica was de zaal plat. De spanning was onmiddellijk opgebouwd, het publiek hing aan hun lippen en al gauw spatte de chemie aan alle kanten van het samenspel van het duo af.
Gilberto
Het repertoire van de avond bestond voor het grootste deel uit nummers van het album Vem Ver uit 2012, waaronder eigen arrangementen en nummers van verschillende componisten, aangevuld met werken van een nog uit te brengen album met uitsluitend bewerkte stukken van Gilberto Gil.
Voor sommigen zal de herkenning van Rosa Passos in de muziek van Moreno en Maróstica ongetwijfeld hebben gespeeld. De subtiele klanken die puur en standvastig hun plaats innamen tussen de resolute stiltes en adembenemende adempauzes, deden denken aan het album ´Entre Amigos´ dat zij met Ron Carter opnam in 2003. Niet vreemd, blijkt bij het inzien van de albumhoes waarin niemand minder dan Rosa Passos de lovende introductie verzorgt.
De opkomst in het Bimhuis deed de jonge sterren Moreno en Maróstica zeker geen eer aan en de verwachtingen van het publiek leken neutraal, maar bij het horen van de eerste klanken van zangeres Vanessa Moreno en bassist Fi Maróstica was de zaal plat. De spanning was onmiddellijk opgebouwd, het publiek hing aan hun lippen en al gauw spatte de chemie aan alle kanten van het samenspel van het duo af.
Gilberto
Het repertoire van de avond bestond voor het grootste deel uit nummers van het album Vem Ver uit 2012, waaronder eigen arrangementen en nummers van verschillende componisten, aangevuld met werken van een nog uit te brengen album met uitsluitend bewerkte stukken van Gilberto Gil.
Voor sommigen zal de herkenning van Rosa Passos in de muziek van Moreno en Maróstica ongetwijfeld hebben gespeeld. De subtiele klanken die puur en standvastig hun plaats innamen tussen de resolute stiltes en adembenemende adempauzes, deden denken aan het album ´Entre Amigos´ dat zij met Ron Carter opnam in 2003. Niet vreemd, blijkt bij het inzien van de albumhoes waarin niemand minder dan Rosa Passos de lovende introductie verzorgt.
Magisch
De avond in het Bimhuis was magisch, de sfeer gemoedelijk en de muziek van hemelse kwaliteit. Het duo, dat het podium als uitbreiding van hun echtelijke domein gebruikt, leek samen te smelten in een muzikaal liefdesspel waarbij de tedere aanraking van de snaren ritmisch versnelde en vertraagde terwijl de zang lichtvoetig over de noten danste. In uiterste perfectie wisselden uiteenlopende ritmes als samba, carimbó, jongo en baião elkaar af en met een speelse blik - haast karikatuur soms - bepaalde Moreno welke kant een nummer op werd geduwd.
De bas volgde en leidde tegelijk. Met een nummer als ´Banzé de Cuiá´, werd het ogenschijnlijk kinderlijk simpel klinkende spel afgewisseld door zwaargewicht grappen op de basgitaar die tot uiting kwamen in het uitzonderlijke gemak waarmee Maróstica tussen verschillende maten en muzikale genres heen en weer hopte.
Poëzie
Geen moment werd het optreden eentonig of misten er instrumenten op het podium. De contrabas, een triangel een tamborim en zelfs een simpele plastic tas werden als percussie-instrumenten ingezet om de essentie van de muziek hier en daar bij te staan. Maar feit was dat de manier waarop de poëzie van de Braziliaans-Portugese taal is bedoeld in volle glorie door Vanessa Moreno werd neergezet, waardoor percussie overbodig leek. Een ritmische en fonetische lust voor het oor, ook voor diegenen die geen Portugees verstonden.
Wie er bij dit optreden niet was, mag zich verheugen op de eerstvolgende keer dat het duo weer in Nederland optreedt, want van deze twee jonge Braziliaanse virtuozen gaan wij ongetwijfeld nog veel vaker horen.
De avond in het Bimhuis was magisch, de sfeer gemoedelijk en de muziek van hemelse kwaliteit. Het duo, dat het podium als uitbreiding van hun echtelijke domein gebruikt, leek samen te smelten in een muzikaal liefdesspel waarbij de tedere aanraking van de snaren ritmisch versnelde en vertraagde terwijl de zang lichtvoetig over de noten danste. In uiterste perfectie wisselden uiteenlopende ritmes als samba, carimbó, jongo en baião elkaar af en met een speelse blik - haast karikatuur soms - bepaalde Moreno welke kant een nummer op werd geduwd.
De bas volgde en leidde tegelijk. Met een nummer als ´Banzé de Cuiá´, werd het ogenschijnlijk kinderlijk simpel klinkende spel afgewisseld door zwaargewicht grappen op de basgitaar die tot uiting kwamen in het uitzonderlijke gemak waarmee Maróstica tussen verschillende maten en muzikale genres heen en weer hopte.
Poëzie
Geen moment werd het optreden eentonig of misten er instrumenten op het podium. De contrabas, een triangel een tamborim en zelfs een simpele plastic tas werden als percussie-instrumenten ingezet om de essentie van de muziek hier en daar bij te staan. Maar feit was dat de manier waarop de poëzie van de Braziliaans-Portugese taal is bedoeld in volle glorie door Vanessa Moreno werd neergezet, waardoor percussie overbodig leek. Een ritmische en fonetische lust voor het oor, ook voor diegenen die geen Portugees verstonden.
Wie er bij dit optreden niet was, mag zich verheugen op de eerstvolgende keer dat het duo weer in Nederland optreedt, want van deze twee jonge Braziliaanse virtuozen gaan wij ongetwijfeld nog veel vaker horen.